این بار یک سندرم و یک مشکل نه چندان عمیق که مخصوص بزرگسالان و سالمندان است را عنوان کرده ایم. اگرچه این سندرم میتواند در کشورهای اروپایی نیز دیده شود اما به نظر میرسد سندرم آشیانه خالی گویای حال و احوال سالمندان و بزرگسالان کشورمان باشد و این مشکل در ایران نمود بیشتری کند. در ادامه بیشتر با این سندروم آشنا میشوید.
سندرم آشیانه خالی، احساس از دست دادن
به نظر می رسد همین دیروز شما نوزاد تازه متولد شده خود را در آغوش خود گرفته اید و قول داده اید که آنها را برای همیشه دوست داشته و از آنها مراقبت کنید. اکنون آخرین فرزند شما در حال ترک خانه است و شما مطمئن نیستید که با خودتان چه کار کنید. این یک احساس طبیعی است و یک اسم مشترک برای آن وجود دارد: سندرم لانه خالی. احساس از دست دادن ، غم ، اضطراب ، غم و ترس در بین والدینی که سندرم لانه خالی را تجربه می کنند معمول است و این بیماری مردان و زنان را تحت تأثیر قرار می دهد. در اینجا پنج علامت شایع این سندرم برای شما عنوان شده است.
۱- از دست دادن هدف
در روز های گذشته، شما روزگاری پر از تمرین فوتبال، درس های پیانو ، کنفرانس های والدین و معلمان، غواصی و جشن های تولد بود؛ اکنون شلوغ پلوغی ها در تربیت بچه ها در گذشته از بین رفته است. با وجود دوستان، خانواده، شغل و سایر فعالیت های شما، ممکن است روزهای شما کمی خالی احساس شود و احساس پوچی کنید.
خبر خوب این که پس از یک دوره سازگاری و گذشت مدتی، می توانید هدف جدیدی در زندگی خود پیدا کنید. این امر به ویژه اگر از وقت خود برای انتخاب یک سرگرمی جدید یا مقابله با یک چالش جدید استفاده کنید، بسیار درست است. شاید برای برنامه ریزی آینده دچار احساس غم و اندوه کنید اما به خاطر داشته باشید که این برنامه جدید برای زندگی خودتان بهتر است و فرزندان را در بر میگیرد.
۲- احساس ناامیدی و احساس عدم کنترل بر اوضاع
برای سالها شما کاملا در برنامه ریزی زندگی فرزندان خود کنترل داشتید اما اکنون این وضع تغییر کرده است. با توجه به اینکه فرزندتان از شما جدا شده اند، دیگر به اندازه گذشته از جزئیات روز آنها با خبر نخواهید شد. عدم کنترل زمان حضور فرزند در کلاس، رفتن به محل کار، قرار ملاقات یا معاشرت با دوستان می تواند ناامیدکننده باشد. وقتی از جزئیات برنامه روزانه فرزند خود اطلاع ندارید، ممکن است حس کنید کمی کنار گذاشته شده اید.
اگرچه شما بهترین نیت را دارید، اما کودک بالغ شما ممکن است از آنچه که به عنوان نفوذ در زندگی تازه استقلال یافته خود می بیند، ناراحت باشد. حتی اگر آنها از راهنمایی و توجه شما استقبال کنند، ورود بیش از حد و هدایت آنها بزرگسال جوان شما را از یادگیری تصمیم گیری مناسب و اداره زندگی به تنهایی باز می دارد. به یاد داشته باشید که کودک شما از مهارتهایی که به آنها آموخته اید برای شروع حرکت در زندگی خود استفاده می کند و این زمان هیجان انگیزی برای آنها است. فرزند شما هنوز به شما احتیاج دارد و همیشه به شما نیاز خواهد داشت ، اما اکنون نقش شما باید به جای یک منبع ثابت آموزش یا اصلاح در زندگی او، مانند یک مشاور باشد. به جای اینکه بخواهید جزئیات زندگی فرزندتان را کنترل کنید، روی روش های سالم کنار آمدن با ناراحتی خود تمرکز کنید. یکی از این ایده ها را امتحان کنید:
- دنبال علاقه هایی باشید که وقتی بچه هایتان در خانه بودند وقت انجام آن ها را نداشتید.
- شرکت در کلاس با یک موضوع جالب و مهیج
- ارتباط مجدد با دوستان
- یادگیری یک مهارت جدید
۳- پریشانی در احساسات و هیجانات
اگر با تماشای تبلیغات غم انگیز یا رانندگی در جاده گریه می کنید، بدانید که این طبیعی است. شما در حال حاضر در یک موقعیت احساسی هستید، و جای تعجب نیست که موقعیت ها یا نظراتی که به طور معمول تحت تاثیر آنها قرار نمی گرفتید به موضوعات بزرگتر و قابل توجهی تبدیل شوند. با خالی شدن آشیانه، می توانید دچار احساسات مختلفی شوید. ممکن است احساس کنید که پیر شده اید و از آن بترسید یا مدام نگران وضعیت درست ازدواج فرزندتان باشید. به خودتان اجازه دهید هر احساساتی را امکان بروز می دهد را احساس کنید و به یاد داشته باشید که این احساسات درست یا غلط نیستند بلکه آنها بازتاب وضعیتی هستند که با آن روبرو هستید.
۴- استرس های زناشویی
در روند تربیت فرزند، بسیاری از زوجین رابطه خود را کنار می گذارند و خانواده را وادار به سامان دادن بچه ها می کنند. اگر سالها عمر خود را صرفا وقف تربیت فرزندان کرده اید، ممکن است بعد از رفتن بچه ها، رابطه شما به اصلاحاتی نیاز داشته باشد. اگر فعالیتهای شما همیشه حول مدرسه و فعالیت های کودکان بوده، ممکن است ندانید که باید به عنوان یک زن و شوهر با خود چه کنید؛ شناختن دوباره یکدیگر می تواند کمی این چالش را سهل تر کند. این هدف را داشته باشید که به عنوان یک همسر با زندگی دو نفره دوباره آشنا شوید.
۵- اضطراب در مورد فرزندان
چه فرزند شما به دانشگاه رفته باشد یا ازدواج کرده باشد، طبیعی است که پس از ترک خانه نگران نحوه زندگی خود باشید. آنچه طبیعی نیست، احساس اضطراب مداوم در مورد چگونگی گذران زندگی فرزند شما است. از تماس تلفنی خودداری کنید و مدام از آنها نپرسید که آیا همه چی رو به راه است یا خیر؟. این فرصت فرزند شماست تا بال های خود را باز کرده و با استفاده از تمام مهارت هایی که به آنها آموخته اید در حالی که در خانه شما تمام آن ها را تمرین کرده اند، به اوج برسند.
این احساس غم و اندوه میتواند بسیار طبیعی باشد و همانطور که ابتدا گفته شد با گذشت زمان و سازگاری بیشتر به مرور کمرنگ و کمرنگ تر شود. البته میتوانید برای گذر از این دوران از مشاوران و روانشناسان کمک بگیرید تا در طی تکنیک های شناختی اعمال شده از این احساس فاصله بگیرید.
